27 Ocak Yahudi Soykırımını Anma Günü/Merkel'in Konuşması

Angela Merkel, Essen'de hayatta kalanların portre fotoğraflarının yer aldığı bir sergide güzel bir konuşma yaptı. Konuşması beni çok etkiledi ve sizlerle de paylaşmak istedim.

Misafirleri selamlayan Merkel, konuşmasına teşekkür ve geçmiş olsun dilekleriyle  giriyor:

"Öncelikle bugün bizlere katılmaktan mutluluk duyacağını bildiğimiz ve bize çok anlamlı kelimeler iletmiş olan Bay Shalev'e (Avner Shalev, 1993 yılından bu yana Yad Vashem - Soykırımı Anma İdaresi Müdürlüğü Başkanı) hepimiz adına geçmiş olsun dileklerimi iletmek istiyorum.  

Teşekkür ederim, sevgili Bay Fürst (Holokost'tan kurtulan 87 yaşındaki Naftali Fürst). Elbette sözleriniz için, aynı zamanda da bu sembolik yolculuk için (kendisi Alman Havva Kuvvetleri tarafından sergi için özel olarak Almanya'ya getirildi). Savunma Bakanlığı Parlamento Devlet Sekreteri Peter Tauber da burada. Bu yolculuğunuz bizim için çok şey ifade ediyor. 

Holokost'tan zar zor kurtuldunuz. Buchenwald toplama kampı nihayet Nisan 1945'te serbest bırakıldığında, yazdığınız gibi, "Neredeyse diğer taraftaydınız". Dört toplama kampında acı dolu zamanlar geçirdiniz. Siz sadece bir çocuktunuz, sadece on iki yaşındaydınız...

Almanya'nın işlediği Holokost'un size ve diğer pek çok insana verdiği acıdan dolayı büyük bir utanç hissediyorum. Altı milyon Yahudi - kadınlar, erkekler, çocuklar - küçük düşürüldü, ötekileştirildi, sistematik olarak zulüm gördü ve öldürüldü. Shoa uygarlıktan ayrıldı, tüm insani değerlerle kırıldı. Daha sonra doğan bizler bu suçlarla yüzleştik ve sersemleştik. İnsanlar neden bu tür korkuları diğer insanlara yapabilir ki? İnsanların dinleri, kökenleri, bir azınlığa mensup olmaları nedeniyle başkalarının yaşam hakkını reddetmesi nasıl mümkün olabilir ki?

Geçen Aralık ayında Auschwitz-Birkenau anıtını ziyaret ettim. Orada işlenen suçlar insanın nutkunu tutuyor. Bu cehenneme itilen insanlar dışında kimse gerçekten acı çekmeyi ölçemez. Siz sevgili Bay Fürst de onlardan birisiniz. Görgü tanıklarını duyduğumuzda, anılarını okuduğumuzda, en azından neye katlandıkları, hayattaki birçok yolun ne kadar acımasız olduğu ve böylece Shoa'nın ne anlama geldiğine dair bir fikir ediniriz. Ancak kaderin acılarının gerçekten farkında olduğumuzda, kurbanları onurla onurlandıracağımızı düşünüyorum...Hayatları silinmiş olan insanlar, hayatta kalan insanlar; ama aileleri, arkadaşları, anavatanları gençliklerinden, hayallerinden, korku ve kayıplarını hayatlarının geri kalanında taşıyan ve sürdüren, daha önce hiç korkmayan ve kabus görmeyen ve bırakılmayacak insanlar. Tüm bu insanları hatırlıyoruz ve hayat hikayelerinden hepimiz için dersler öğreniyoruz.

Shoah medeniyetinin sona ermesinden 75 yıl sonra, bu sergi ile 75 kadrosuyla bireysel kaderleriyle karşılaşıyoruz. Burada sergilenen portreler - dün basında bunların bir kısmını zaten gördüm - çok yakın bir yoğunluğa sahip. Tasvir edilen insanlar doğrudan gözlerimizin içine bakıyorlar. İfadeleri ile sanki bizimle doğrudan konuşuyorlar.

O kalıcı yaralarla yaşamaya devam etmek nasıl mümkün olabilir ki? O deneyimle tekrar tekrar yüzleşmek ne kadar güç alabilir ki? Ve büyük olmak, affetmek ve uzlaşmayı mümkün kılmak ne kadar çaba gerektir ki?

Sevgili Bay Fürst, bir keresinde yaşadıklarınız hakkında konuşmanın çok uzun zaman aldığını bildirdiniz. Şimdi birçok ülkede ders veriyorsunuz. Anılarınızı yazdınız ve yayınladınız. İlgili anıt vakfının Buchenwald Toplama Kampı Danışma Kurulu Başkanısınız. Shoa'nın anısını korumak için "kutsal bir görevden" bahsettiniz. Size ve tasvir edilen insanların her birine ve hafızayı taşıyabilecek güce sahip tüm hayatta kalanlara sonsuz minnettarım.

Soykırımdan kurtulan Elie Wiesel ikna olmuştu: "Bugün bir tanığı dinleyen herkes şahit olacak." Evet, duyduğumuz her ders, okuduğumuz her anı, gördüğümüz her fotoğraf, ziyaret ettiğimiz her anıt, Almanya tarafından işlenen Shoah suçlarının anısını yaşatmak sorumluluğumuzun farkındadır. Bunu her kurbana borçluyuz. Bunu hepimize borçluyuz. Ve bunu gelecek nesillere borçluyuz. Dolayısıyla buradaki her portre insanlığa karşı durmamız için bir uyarıdır - günlük yaşamda sessiz kalmama ve birisinin haysiyetinde saldırıya uğradığı, aşağılandığı ve ihlal edildiği zaman da görmezden gelmenin bir uyarısıdır.

İnsan onuruna saygı duymak ve onu korumak devletin en önemli görevidir ve bizim sorumluluğumuzdur. Ne yazık ki, bugün bu sorumluluğu açıkça hatırlamak için nedenlerimiz var; ve kesinlikle sadece Halle saldırısından beri değil. Ülkemizde ırkçılık, Antisemitizm, nefret ve şiddet yaşıyoruz. Irkçılık ve Antisemitizm sadece bireysel vatandaşlara iğrenç bir saldırı değil, aynı zamanda toplumumuzu sürdüren ve toplumumuzu bir arada tutan temel değerlere yapılan bir saldırıdır.

Federal Hükümet; ırkçılığa, Antisemitizme, sağcı aşırıcılığa ve grupla ilgili diğer yanlış anormalliklere karşı özgür demokrasimizi savunma görevinin farkındadır. Bu yüzden, geçen yıl Ekim ayında sağcı aşırılıkçılığın ve nefret suçunun hiç şansının olmamasını sağlamak için çok sayıda önlem aldık. Bununla birlikte, her şeyden önce, ülkemizde günlük yaşamda barışçıl ve saygılı bir işbirliği için birçok küçük ve büyük jest ve eylem yapan birçok kişiye minnettarım.

Bu sergi, 1927'de Berlin'de doğan Eliezer Lev-Zion'un bir portresini içeriyor. Fotoğrafı hakkında şöyle yazıyor: "Gelecek kuşağın neye katlandığımızı hatırlamasını istiyorum. Ben güzel bir kültür ve sanat dünyasında doğan Yahudi bir çocuktum; Avrupa'da yaşayan Yahudi cemaatlerinde doğan bu tür çocuklardan biri. Bu topluluklar tamamen yok edildi ve altı milyon Yahudi zulmedilerek öldürüldü. Asla unutmamalıyız!"

Hiçbir şey cinayeti geri getiremez. Ancak Almanya'da yeni bir Yahudi yaşamının yeşerdiğini görüyoruz. Bu mucize için minnettarım. Almanya'daki Yahudi ailelerin geleceklerini Almanya'da inşa ettiklerini görmek büyük, ama doğal olmayan bir güven duygusun işaretidir. Bu güveni korumak zorundayız. Yahudi ailelerin son yıllarda bu güveni kazanmalarının güçleştiğini biliyorum.

Aynı şey İsrail ile ilişkilerimiz için de geçerlidir. Almanya ve İsrail, sadece siyasette değil, aynı zamanda ticaret, bilim ve kültür alanlarında da çok çeşitli alanlarda birlikte çalışıyorlar. İki ülkemizin birçok İsrailli ve birçok Alman arasında dostane bir bağı var. Bu aynı zamanda Yad Vashem ve Sanat ve Kültür Vakfı işbirliği ile oluşturulan bu serginin bir ifadesidir.

Fotoğrafçı Martin Schoeller, İsrail'deki Holokost'tan sağ kurtulan 75 kişiyi ziyaret etti ve portreleriyle gerçekten etkileyici bir çalışma yarattı. Bunun oluşumuna bakarsanız, çok yoğun bir girişim olduğunu da göreceksiniz - her bireyle çok özel bir şekilde. Bu sergi, Shoah kurbanlarının dünya çapında her yıl anıldığı 27 Ocak Auschwitz'in kurtuluşunun 75. yıldönümünden hemen önce çok özel bir örnek teşkil ediyor.

Ancak anma günlerinden sonra bile, düşüncelerimiz yaşadıkları yükün kurbanları ve hayatta kalanlarıyla kalır. Hafızayı canlı tutabiliriz ve tutmalıyız. Çünkü hafıza aynı zamanda hepimizin sahip olduğu ve hiç kimsenin kaçamayacağı sorumluluğunu da bize bildirir: İnsan geleceğini şekillendirme sorumluluğu.

Bu yüzden umarım çok sayıda ziyaretçi, özellikle gençler bu sergiden etkilenirler ve toplumumuzu karakterize etmesi gereken şeyler için günlük yaşamlarında bir şeyler yapmaya ikna olurlar;.İlk başta insan toplumu olduğumuza.

Bana burada olma fırsatı verdiğiniz için teşekkür ederim." Angela Merkel

Naftali Fürst bir zamanlar Auschwitz ve birçok toplama kampından sağ çıktı. Almanya'da önemli bir sergi nedeniyle Hava Kuvvetleri onu Almanya'ya getirdi. Naftali bey'in uçaktaki röportajını sizlerle paylaşmak istedim. Bu meşhur resimde işaret edilmiş kişi ta kendisi.